مدرسه فمينيستي:‌ مدتی است که طرحی در کمیسیون فرهنگی مجلس به نام بومی گزینی جنسیتی مطرح شده است. در این زمینه با علی طایفی ، کارشناس ارشد جامعه شناسی و مسئول انجمن جامعه شناسان بدون مرز در ایران به گفتگو نشسته ایم تا از نگاهی جامعه شناسانه آسیب های اجتماعی این طرح به ویژه بر زنان، مورد مداقه قرار گیرد.

آقای طایفی طرح بومی گزینی جنسیتی در کمیسیون فرهنگی مجلس مطرح شده و امسال هم طرح بومی سازی را اجرا کرده اند. تاثیر این طرح را بر رشد اجتماعی دختران چگونه ارزیابی می کنید؟ این طرح چه تاثیراتی بر آینده دختران می تواند داشته باشد؟

علي طايفي:‌ برای پاسحگویی به این پرسش خوب است نخست نگاهی داشته باشیم به طرح مسئله یا طرح مورد نظر یعنی دلایل ارائه و پیشبرد این طرح در مجلس. براساس مذاکرات موجود در مسیر ارائه این طرح چندین دلیل مشخص برای توجیه آن وجود دارد: جلوگیری از هزینه های تحمیلی به خانواده هایی که دختر انشان در دانشگاههای دور از محل اقامت، قبول می شوند؛ کمک به تقویت نهاد های علمی در مناطق بومی؛ پیشگیری از فرار مغزها درافق محلی و منطقه ای؛ کاهش مشکلات تهیه و ساخت و ساز خوابگاه های دانشجویی؛ پیشگیری از مشکلات زندگی خوابگاهی و آسیب های اجتماعی ناشی از آن؛ کاهش آسیب های اجتماعی ناشی از وجود دختران دور از نظارت و حمایت خانواده ها؛ و ...

بنظر می رسد عمده دلایل مطروحه پاسخگویی به یک یا چند مسئله اجتماعی است که بهرحال بیرون از ارزشگذاری ما وجود دارد. شاید دریک نگاه طرح مسئله بنظر صحیح باشد ولی تحلیل دلایل بروز این مسائل و ارائه راهکار برون رفت از آن بهیچ وجه دقیق نیست. به بیان دیگر مهمترین اشکال این طرح این است که بدنبال یک پاسخ و راه حل جنسیتی و جنسی به یک یا چند مسئله اجتماعی فراگیر است. براستی اگر مسائل فوق مهمترین دغدغه طراحان این طرح است، چرا بومی سازی فقط برای دختران!؟ چرا بومی سازی بطور یکپارچه برای پسران و دختران همزمان و همسان صورت نمی گیرد؟ نمایندگان مجلس و کارشناسان پیرامون آنان گویا نمی توانند در تحلیل و تبیین مسائل و برون رفت ازآنها عینک جنسیتی را از چشم خود بردارند.

از اینرو این طرح نمی تواند پاسخ مناسبی برای حل و فصل یا تعدیل مسائلی باشد که پشتوانه توجیهی ارائه این طرح است. بی تردید ادامه این طرح سبب ساز بروز چندین پیامد اجتماعی دیگر خواهد شد که مسائل جدیدی را بر مسائل قبلی خواهد افزود. اهم این مسائل عبارتند از:

– گسترش تبعیض جنسیتی میان دختر و پسر و افزایش تضاد و عدم مفاهمه میان این دو قشر هم نسل ولی جداسازی شده از هم،

– گسترش تضاد های محلی- منطقه ای. بدین معنا که با این رویکرد دختران مناطق کوچکتر باید در همان حوزه کوچک محل سکونت خود بمانند و از مناطق مدرن تر و با امکانات بهتر دانشگاهی محروم باشند،

– گسترش و تعمیق محرومیت تحصیلی، تجربی، اجتماعی، فرهنگی بین دختران و زنان مناطق مختلف ازیکسو و بین مناطق شهری و روستایی از سوی دیگر،

– گسترش تبعیض و شکاف های قومیتی- منطقه ای که خود درشرایط کنونی نیز آبستن جدایی طلبی و گسیختگی یاتجزیه ملی است نه یکپارچگی ملی،

– محرومیت دختران از ادامه تحصیل در رشته های موردعلاقه و دارای پتانسیل رشد و توسعه بدلیل محدودیت توزیع رشته های آموزشی و علمی در مناطق مختلف کشور،

– ا