آنچه امروز پس از گذشت یکصد سال زنان سراسر جهان را وامی دارد که 8مارس (روز جهانی زن) را پاس دارند نه فقط خود این مناسبت فرخنده بلکه آرزویی تاریخی است که هر لحظه در وجود ما زنان زبانه می کشد برای خواستن و داشتن «روزی» و «فضایی» از آن خود، تا هوشیارانه بتوانیم به موقعیت و زندگی خود نگاه کنیم، نگاه و قضاوتی منصفانه و به دور از همه ی تعریف ها و تمجیدها و ستایش های بیهوده از زنانگی مان، به دور از قهرمان سازی و جنجال، به دور از نقش و وظایفی که جامعه و سنت برای مان رقم زده اند.

با تخیل زنانه روزی را، فضایی را، اتاقی را، حقوقی را از آن خود دانستن؛ آنگاه که در کنار زنان دیگر، فراتر از مرزها و ایدئولوژیها، خواسته هایت را بدون ترس و واهمه بگویی، مطالباتت را طلب کنی، و راه دست یابی به آرزوهایت را بیابی.

سخن بر سر این روز و آن روز نیست. بر سر نابرابری و تبعیض است، حرف در باره زنانی است که «پدر خوانده» و «آقابالاسر» نمی خواهند. حرف بر سر این است که زنانی که شصت وسه درصد شان به دانشگاه می روند دیگر در دیروز نمانده اند. آنها حقوق برابر می خواهند، کار می خواهند، زندگی انسانی می خواهند، می خواهند به عنوان یک «انسان کامل» شناخته شوند و از حقوق شهروندی و مدنی در جهان معاصر، بهره ببرند.

سخن بر سر مشارکت زنان برابری خواه است که در این روز برای ایجاد خواهری جهانی با زنان سراسر دنیا و به منظور رسیدن به برابری و رفع ظلم و خشونت و بی عدالتی تلاش می کنند.

یکی از مشکلات در میان ما زنان نبود ارتباط است، یعنی نداشتن ارتباط محکم و پویا بین جنبش‌ها و دیگر فعالان مدنی و همچنین عدم فعالیت‌های هماهنگ و مشترک. در حال حاضر این کاستی تاحدودی با «کمپین یک میلیون امضاء» در حال جبران است اگر چه کمپین، نو پا و جوان است و ابتدای راه، اما با محوریت خواسته های حداقلی و مشخص (تغییر قوانین تبعیض آمیز) به شدت در حال تلاش است و بر این اساس، هر حرکت و فعالیت خرد و کلانی که بر مبنای این هدف انسانی باشد و به آزادی زنان بیانجامد با روی باز استقبال می کند و به مشارکت وامی دارد.

زنان در سرتاسر جهان به خصوص در ایران تلاش می کنند تا هم آوایی خود را با پاسداشت از «روز جهانی زن»، به خواهری جهانی پیوند دهند برای کاستن دردها و تبعیض ها. تمام زنان در همه جای دنیا درد مشترکی دارند که همه می دانیم ناشی از حاکمیت پدرسالاری و قوانین تبعیض آمیز است.

رفع قوانین تبعیض‌آمیز به منظور ساختن جامعه‌ای به دور از خشونت و تبعیض و جنگ. کمپین یک میلیون امضاء در ایران، روش مناسبی برای رسیدن به این اهداف است البته با گسترش و ارتقاء آگاهی از حقوق فردی و شهروندی همه ایرانیان.

کلان نگرها بر این باورند که: هر جنبش و فعالیتی که قصد براندازی حکومت ها را نداشته باشد «ریشه ای» نیست و معتقدند حرکت های صلح جویانه ای مثل کمپین دردی را از زنان، دوا نمی کند! اما تخیل زنانه چیز دیگری می گوید: به آدمی که از گرسنگی در حال مرگ است نمی توانیم بگوئیم تو منتظر بمان تا روز موعود فرا برسد و ما مسئله فقر را ریشه ای و برای همیشه حل کنیم!! زنان دردهای مشترکی دارند که ناشی از حاکمیت مرد سالارانه و قوانین تبعیض آمیز است. همین درد مشترک، نقطه پیوندشان است. زنان بدنبال هویت زنانه و حقوق انسانی خود به منظور دستیابی به جامعه‌ای که در آینده، زور و خشو