مدرسه فمینیستی: مبارزه صنفی و دستمزدی کارگران و حرفه مندان سابقه ای بس دراز و طولانی در کشور ما دارد. بنابراین تشکیل سندیکاها و فعالیت اتحادیه های کارگری به همان اندازه ی عمر مبارزه صنفی کارگران، دارای سابقه و پیشینه است.

تاریخ فعالیت فعالان کارگری در قالبهای صنفی و جنبش سندیکایی همانند تاریخ جنبش ملی نه تنها درازمدت بلکه با افت و خیز و امیدواری و ناامیدی در ادوار مختلف همراه بوده و بنا بر مقتضای زمان، گاهی هم در اوج فعالیت قرار داشته است همانند فعالیت صنفی کارگران در سالهای 1308 ـ 1281 شمسی، یا سالهای 1325 ـ 1320 و اوج مجدد آن تا سال 1327. و بعد هم در سالهای 1333 تا اواخر سال 1336، که پس از یک دوره چندین ساله سکوت انفعالی، بار دیگر با شروع زمزمه های انقلاب در سال 1356 آغاز و تا نیمه های سال 1363 شمسی فعالیت های صنفی و سندیکایی کارگری در کشور، پر رنگ و نسبتا قوی بوده است.

سندیکا و اتحادیه و انجمن صنفی درست مثل یک اهرم قدرت می ماند در خدمت کارگر. این اهرم یا همان اکسیر مشکل گشا، که تنها پشتیبان و حامی کارگر به حساب می آید، در تامین خواست های رفاهی کارگر، نقش خیلی مهمی دارد. جمع شدن کارگران و دستمزدبگیران در پوشش انجمن های صنفی و در اتحادیه های کارگری قطع مسلم دستاوردهای زیادی برای همه اقشار و طبقات کارگری اعم از مردها و زن های کارگر، در چنته داشته است. برای نمونه و بر طبق اسناد نوشته شده در کتاب های تاریخ معاصر، فعالیت های صنفی کارگران موجب تدوین لایحه ای در سال 1323 شمسی شد که بنا بر مفاد لایحه مذکور، شش هفته مرخصی به همراه دستمزد و مزایا برای زنان کارگر که حامله هستند، هشت ساعت کار در طول روز، تضمین دو هفته مرخصی سالیانه با استفاده از حقوق و مزایا، منع استفاده از کار کودکان زیر دوازده سال، و برقراری تامین بیمه های اجتماعی به مثابه حق مسلم کارگران لحاظ گردید. از طرف دیگر همین تلاش های صنفی و سراسری اتحادیه های کارگری کشورمان نهایتا تصویب قانون کار در سال 1325 را موجب شد.
با یک محاسبه ساده در این زمینه و با بررسی این دستاوردها می توان گفت که منافع بدست آمده از فعالیت های صنفی، برای بهبود زندگی زنان کارگر و احقاق حقوق مسلم آنها، واقعا قابل تقدیر بوده و به نتیجه رسیده است. نتایجی که برای نسل های بعدی کارگران هم، منافع خوبی در چنته داشته و به آسایش و تامین نسبی زن هایی که شاغل هستند کمک نموده است. پس به چه علتی است که زنان کارگر علی رغم این دستاوردهای خوب تاریخی، به فعالیت های صنفی و مشارکت نمودن در انجمن های صنفی در محیط کار، رغبت نشان نمی دهند؟

زنان کارگر در جلسات مربوط به مسایل حقوق صنفی و رفاهی مربوط خودشان کمتر شرکت می کنند یا اگر گاهی اوقات هم شرکت کنند فعال برخورد نمی کنند. یک نوعی از دلسردی و رفتار انفعالی در زنان کارگر و برخورد شان نسبت به مشارکت در امورات صنفی و رفاهی به چشم می خورد. آمد و شد زنان کارگر در همه ی سی سال گذشته به «خانه کارگر» هم بسیار کم رمق بوده است.

در تشکل های مستقل کارگری هم خیلی این حضور ناچیز است. یک نمونه اش، زحمات دلسوزانه آقای منصور اسانلو و همکارانش در چند سال پیش در سندیکای کارگران شرکت واحد برای گسترش فرهنگ حضور زنان در انجمن های صنفی گوناگون، بود که دیدید آخرش بی نتیجه ماند.

بعضی از دوستان فعالیت های اخیر صنف زحمتکش پرستا