بسمه تعالی
در سی و یکمین سالگرد پیروزی انقلاب شکوهمند ایران اسلامی ره به جایی می‌بریم که نه تنها دیگر آرمان و اندیشه‌های بنیانگذار کبیر امام خمینی به فراموشی سپرده شده است بلکه جریانی تمامیت خواه و تحجرگرا که همواره حضرت امام نیز نسبت به نفوذ آن به عرصه حاکمیت دل نگران بودند، با استقرار در این عرصه مترصد بهره گیری از هر فرصتی برای به مسلخ بردن اصول مترقی قانون اساسی، حذف وفاداران به انقلاب و نظام جمهوری اسلامی و اندیشه‌های آن حضرت بدان جهت که با اندیشه خودشان قرابتی ندارد، هستند و تما میت خواهان حاکم این روزها نه تنها فعالان سیاسی معتقد به اصلاحات در چارچوب قانون اساسی جمهوری اسلامی را بر نمی‌تابند بلکه برآنند تا با بهره گیری از توان افرادی که مفهوم «آزادی حداقل هم» در اندیشه شان معنایی ندارد به استقرار حاکمیت یکدست مورد خواستشان دست یابند ؛ و وااسفا که در این عرصه بر خلاف روال گذشته حتی قائل به پذیرش فضای نقد حد اقلی در میدان مطبوعات هم نیستند.

۱ – اینجانبه فاطمه کروبی متاسفم از اینکه این روزها باید داد از فراموشی قانون و حاکمیت تمامیت خواهی جریانی برآورم که هیچ حرکتی را تحمل نمی‌کنند، وقتی همسرم به سنت همیشه برای تجدید بیعت با آرمان‌های امام در راهپیمایی ۲۲ بهمن حضور می‌یابد با باتوم و گاز فلفل به او حمله می‌کنند و در همان جا فرزندم علی را دستگیر کرده و مورد آزار، کتک و شکنجه قرار می‌گیرد و مورد سخیف ترین و زشت ترین فشحها و توهین‌ها نسبت به خود و خانواده قرار می‌گیرد و هیچ گروهی مسئولیت چنین برخوردی را نمی‌پذیرد، جالب آنکه دادستان هم اظهار بی اطلاعی می‌کند در حالیکه در آخرین مرحله او را به یکی از مراکز نیروی انتظامی می‌برند که موبایلش تا چند روز پیش در آنجا بود.

۲- روز یکشنبه گروهی بی نام و نشان با عنوان همیشگی ستادهای خودجوش مردمی با بلندگو و فریادهای مکرر در مقابل منزل مسکونی و استیجاری مان در ساختمان ۵ طبقه‌ای در خیابان نیاوران که تنها در یک طبقه آن ما سکوت داریم، تجمع کرده و با فریاد‌ها و پرتاب کردن اشیایی چون گوجه و تخم مرغ به سمت ساختمانی که محل رفت و آمد دیگر همسایگان ماست به ایجاد رعب و وحشت میان سایر ساکنان محله پرداختند. گروهی که چنین فریاد بر می‌آوردند و خواستار برخورد با مهدی کروبی بودند گویی فراموش کرده‌اند که آقای کروبی سالهاست که نسبت به چنین بی مهری‌هایی در دوران مبارزه با رژیم پهلوی و چه در نظام جمهوری اسلامی عادتی دیرینه دارند و از این سخنان سخیف و بی محتوای عناصری معلوم الحال صحنه را خالی نخواهند کرد. جبهه رسانه‌ای تمامیت خواهان، حقوق بگیران اجیر شده را خانواده معزز و محترم شهدا نامیدند که لازم است یاد آوری شود این خانواده‌ها دارای شأن و منزلت و مورد احترام همه هستند، اگر لازم باشد فیلم و حرکات این اوباشها را منتشر خواهم کرد.

۳- اینک باید تاسف بخورم به حال کشور و دولتمردانش که حتی تحمل تنها روزنه‌های تنفس عرصه نقد از سوی مطبوعات را هم ندارند. دیگر جای تاسفی باقی نمی‌ماند برای آنکه مرگ مجله‌ام «ایران دخت» ‌۹ ساله‌ام را به نظاره بنشینم که در طول این سالها فقط دو مورد تذکر داده شده و رعایت هم نمودیم چرا که مدت‌هاست فریاد خاموشی «قانون» ‌را می‌شنوم. اما امروز اینکه ” ایران دخت “‌ را نه به