مدرسه فمینیستی: یکی از مسائل بغرنجی که همواره در ایران بعد از انقلاب، محل چالش و منازعه بوده، مسئله ی «سنگسار» است و هر بار که شهروندی در معرض چنین کیفر خشن و شنیعی قرار می گیرد (مثل این روزها که سکینه محمدی آشتیانی قرار است سنگسار شود)، انتقادها و اعتراض ها نسبت به چنین مجازاتی، اوج می گیرد.

بعد از انقلاب، مجازات سنگسار در قوانین کیفری ایران گنجانده شد. این مجازات خشن را، کیفر عمل زنا تعيين کردند. برای توجیه این مجازات در هیئت قانون، استناد قانونگذار به قرآن و متون دینی است و این امر، طی سی سال اخیر، بحث های گسترده و تخصصی عالمان دینی و قرآن پژوهان را دامن زده است. مقاله مستند و پژوهشی حاضر به قلم فریده ماشینی، نیز در همین چهارچوب، تلاش دارد از نگاه کتاب مقدس مسلمانان،‏ قرآن کريم، به بررسي اين مسئله، بپردازد.

انسان در قرآن کريم موجودي ستودة خداوند است كه از ارزش و کرامت ذاتي برخوردار است، چنانكه خداوند در بدو خلقت انسان خود را تحسين مي‌كند و مي‌فرمايد: «فتبارک الله احسن الخالقين» (بر خداوندي تبارک باد که انسان را در بهترين شکل موجود آفريد.)

بنابراين‏، اين موجود شايستة احترام و کرامت است و هيچ‌کس حق خدشه‌دار كردن بزرگي انسان را ندارد. در جاي ديگري از قرآن كريم آمده‌ است: «ما فرزندان آدم را كرامت بخشيديم و بر دريا و خشكي سوار كرديم و...» (سورة اسري، آية 70)

از اين جهت، براي حفظ حرمت و امنيت انسان‌ها تدبيري انديشيده شده ‌است. امنيت اجتماعي و رواني در زمرة اين اولويت‌هاست. مباني روابط اجتماعي که در قرآن در نظر گرفته شده حسن اعتماد به يکديگر و دخالت و تجسس نكردن در زندگي شخصي افراد است تا افراد در سلامت و امنيت اجتماعي زندگي کنند و آرامش بر حوزة عمومي و خصوصي آنان حکمفرما باشد و کسي حق محدود کردن ديگري يا برچسب زدن بر ديگري را نداشته باشد.

از شيوه‌هايي که از گذشته تاکنون در جوامع رواج بسيار داشته تهمت زدن در خصوص روابط جنسي نامشروع است. از نتايج چنين رفتاري منزوي‌ شدنِ فرد مورد اتهام تا محکوم شدن به مرگ است. اين موضوع در زمان نزول قرآن نيز وجود داشته ‌است و شايد بتوان ادعا کرد يکي از تندترين و شديدترين برخوردهايي که خداوند کريم با انسان‌ها داشته مربوط به تهمت به زنان و تأييدکنندگان اين رفتار است. خداوند در اين مورد مي‌فرمايد: «كساني كه بر زنان پاكدامن و بي‌خبر از فحشا، و مؤمن تهمت زنا مي‌زنند، در دنيا و آخرت لعنت شده‌اند و برايشان عذابي است بزرگ.» (سورة نور، آية 23)

بنابراين مشخص است كه خداوند از مردم انتظار دارد وقتي چنين اخباري مي‌شنوند به آن دامن نزنند: «چرا هنگامي كه آنها بهتان را شنيدند مردان و زنان مؤمن به خود گمان نيك نبردند و نگفتند كه اين تهمتي آشكار است؟»‏ (سورة نور، آية 12) ديگر آنكه، خداوند مردم را بازخواست مي‌كند كه «چرا آن‌گاه كه اين سخن شنيديد نگفتيد: ما را نشايد كه آن را بازگوييم، پروردگارا تو منزهي، اين تهمتي بزرگ است.» (سورة نور، آية 16) به‌علاوه، ايجاد فضاي مسموم تهمت و افترا و تجسس در احوال يکديگر به شدت از جانب خداوند تقبيح مي‌شود تا جايي‌که مي‌فرمايد: «اگر فضل و رحمت خدا در دنيا و آخرت ارزاني‌تان نمي‌بود، به‌ سزاي آن سخنان كه مي‌گفتيد شما را عذابي بزرگ درمي‌رسيد.» (سورة نور، آية 14)
با چنين نگاهي