ایلنا: زن هميشه یکی از معماهای تاریخ بشریت بوده تا آنجا که فردی چون ناپلئون؛ زن را عامل تمام موفقیت‌های بشر معرفی کرده است و فرد دیگری چون ارسطو؛ تمام بدبختی‌ها و خوشبختی‌های بشر را به زن نسبت داده است. در روایات اسلامی نیز اهمیت فراوانی به زن و نقش او در تکامل جامعه بشری داده شده است. زنان در قرن حاضر در تمام زمینه‌های جامعه حضور داشته‌اند به‌گونه‌اي كه دیگر نمی‌توان ردپای آنها را در جامعه ناديده گرفت به خصوص در فرهنگ و به ویژه در هنر تا آنجاکه برخی برای زنان در هنر مبحثی به نام هنر فمینیستی قائل هستند.

هنر فمینیستی از برجسته‌ترین جریان‌های هنری موضوع‌گرا در جنبش هنری معاصر است که همگام با جنبش‌های فمینیستی شکل گرفت. هنر جدید فمینیستی اختلاف عمیقی با آن نوع هنر زن‌گرا که تا آن هنگام در عرصه هنر معاصر جهان رایج بود؛ دارد. این ژانر هنری به جای آنکه صرفا بر ضمیر هنرمند تمرکز کند، به مجموعه عوامل تاثیرگذار بر اثر هنری توجه دارد. این نظریه هنری، ارزیابی و نقد هنر را درصورتی درست می‌داند که در ارتباط با سایر پدیده‌ها و در تمامیت مستقل و منفک اثر باشد. هنر فمینیستی از آن رو جریان هنری جدیدی محسوب می‌شود که هنر زنان را از کنج خانه درآورده و وارد عرصه عمومی می‌کند، همچنین آن را ثبت و مستند کرده و قابل نقد و بررسی می کند.

هنرمندان فمینیست امروزه اغلب از رسانه‌های بیانی و هنری جدید و کمتر متعارف استفاده می‌کنند و سنت‌های رایج نقاشی و مجسمه‌سازی را به چالش می‌کشند؛ ابزارهایی نظیر هنر چیدمان، هنر ویدئو و هنر اجرا. در دسامبر ۱۹۷۶ ان ساترلند هریس و لیندا نوکلین یک نمایشگاه باعنوان «زنان هنرمند» در موزه هنر ایالت لس آنجلس برگزار کردند و آثار زنان در میان سال‌های ۱۵۵۰ تا ۱۹۵۰ را به نمایش گذاشتند. این نمایشگاه تاثیر مهمی بر کشف دوباره الگوهای تاریخی زنان هنرمند، همچون آرتمیزیا جنتیلسچی، پائولا مدرسون بکر و فریدا کالو گذاشت.

یکی از نخستین آثار هنر فمینیستی که در دنیا بسیار مطرح شد، چیدمان میهمانی شام اثر جودی شیکاگو بود که مورد توجه منتقدان بسیاری قرار گرفت. این اثر عظیم (اندازهٔ یک اتاق) یادبودی برای دستاوردها و کشاکش‌های زنان در طول تاریخ است البته این اثر هنگامی آفریده شد که هنر فمینیستی پیشنیه و تاریخ قابل توجهی یافته بود.

سارا شریعتی فرزند علی شریعتی در مقاله‌ای در مورد هنر زنان می‌نویسد: «« سوال چیست؟ سوال را لینداش لند؛ مورخ هنر در دهه 70 مطرح می کند، وی مقاله ای دارد تحت عنوان "چرا هنرمندان بزرگ زن نداریم؟"سپس خودش پاسخ می‌دهد که به طور عمده 2 رویکرد و 2 نظر وجود دارد؛ یک نظر همیشه این بوده؛ هنر عرصه انتزاع، عرصه نبوغ و عرصه زیبایی شناسی است و علت اینکه ما در عرصه هنر، هنرمندان بزرگ زن نداریم بسیار ساده است؛ چون ما با نبوغ زنانه روبرو نیستیم، زنان استعداد هنری ندارند، استعدادی هم اگر در زمینه هنر نشان داده‌اند در زمینه هنرهای دستی(کاموا، خیاطی، گلدوزی و آشپزی) بوده است و در حوزه‌ی هنرهای والا مردان همیشه حضور داشته‌اند. رویکرد فمینیستی اما با این نظر برخورد می‌کند و توضیح می‌دهد که تاریخ؛ تاریخ مذکر است و به همین جهت نام زنان بزرگ هنرمند را ثبت نکرده است. این دو رویکرد دربرابر هم قرار می‌گیرد و هرکسی از موضع خودش بد