جرس (پیمان اصفهانی): دکتر علی اکبر مهدی معتقد است اگر جنبش هدفی بیشتر از گسترش آگاهی عمومی و موج آفرینی در جامعه دارد، بویژه اگر قصد تغییر قوانین تبعیض آمیز و فساد سیاسی حاكم بر جامعه را دارد، باید از تمركز و قاطعیت تصمیم گیری و هماهنگی گسترده آن از طریق نهادهای بسیج كننده برخوردار باشد۔

دکتر مهدی لیسانس خود را در تهران گرفت و در سال ۱۹۸۳ فوق لیسانس و دکترای خود را در رشته جامعه شناسی در دانـشگاه میـشیگان به پایان رساند. دکتر مهدی پس از پایان تحصیلات به ترتیب در دانشـگاههای دولتی میشیگان، آدریان، مركز ایالت اوهایو، و وزلیین به تدریس جامعه شناسی پرداخت که در دانـشگاه وزلیین علاوه بر داشتن سمت استادی ممتاز به عنوان رئیس دپارتمان جامعه شناسی نیز مشغول به کار بوده است. از دکتر مهدی بیش از صد مقاله و نقد به زبانهای فارسی و انگلیسی در نشریات مختلف تخصصی و غیر تخصصی در زمینه جامعه شناسی، خاورمیانه، و ایران و همچنین سه کتاب به زبان انگلیسی با عناوین "جامعه شناسی در ایران" ، "نوجوانان در خاورمیانه" و "فرهنگ و سنتهای ایران" و کتابی به زبان فارسی به عنوان "فرهنگ ایرانی، جامعه مدنی، و دغدغه دموكراسی" به چاپ رسیده است.

در مصاحبۀ پیش رو ، دکتر مهدی با ذکر این نکته که " تحول جمهوری اسلامی از یك جمهوری دینی به یك حكومت اسلامی با حاكمیت مطلق ولی فقیه و داشتن اختیارات نامحدود از جمله كنترل درآمدهای نفتی و ملی ، حاكمیت فعلی را تبدیل به نوعی دیكتاتوری منحصر به فرد كرده است" اضافه می کند که با این وجود شكاف ها و گسل های داخلی در حاكمیت به اضافه افزایش فاصله دولت و ملت موقعیت بسیار شكننده ای را برای حاكمیت بوجود آورده است كه راهكارهای آسانی برای خروج از آن وجود ندارد و حاکمیت به شدت در حال از دست دادن مشروعیت ایدئولوژیک، سیاسی و کارکردی خویش می باشد. دکتر مهدی معتقد است که به جای توجیه مشکلات جنبش باید با یک دیدگاه آسیب شناسانه در جهت فراهم آوردن شرایط لازم برای تداوم جنبش کوشیده شود .وی معتقد است هر جنبشی نیاز به سازماندهی دارد و موفقیت جنبش در انتقال از موقعیت تدافعی به تهاجمی است . وی عدم وجود رهبری مشخص و سازمان دهی آشكار در جنبش سبز را بیشتر از محدودیت های موجود در کشور ناشی از ماهیت متفرق آن می داند.

دکتر مهدی معتقد است خواست های جنبش سبز آنقدر بنیانی و اساسی است كه به سختی میتوان جنبشی اجتماعی خاصی را یافت كه با آن هماهنگ نباشد، هر چند جنبشهای اجتماعی خاص نباید همكاری خود را با كاهش خواست های خود همراه كنند. استاد جامعه شناسی دانشگاه وزلیین معتقد است حرکت خیابانی، فرهنگی، پارلمانی، چانه زنی در بالا، فشار از پایین، اعتصابات پراكنده و عمومی، نافرمانی مدنی، و غیره همه شیوه های لازمی هستند كه ضرورت كاربرد آنها را مراحل و شرایط مشخص مبارزه تعیین می شود و تدارک فرهنگی باید همراه با افزایش مقاومت مدنی باشد.

دکتر مهدی آفریده شدن صدها الگوی هنری، فرهنگی و سیاسی، زبان و ادبیات مقاومت و همچنین شرکت و هماهنگی میان ایرانیان خارج از کشور که در سی سال گذشته بی سابقه بوده است را جلوه های درخشان حرکت اعتراضی یک سال گذشته می داند. وی " گسترش فرهنگ مدارا و اهمیت بالایی كه این روزها به "كثرت گرایی" داده میشود" را امیدوارکننده برای آینده فضای سیاسی و روشنفكری ایران ت