مدرسه فمینیستی: در روز ۱۷ اکتبر ۱۹۸۷، در پاسخ به فراخوان «پدر ژوزف ورسینسکی» حدود ۱۰۰ هزار نفر مدافع حقوق بشر در میدان «تروکادرو» پاریس جمع شدند تا به یاد قربانیان گرسنگی، فقر، خشونت و جهل اعتراض خود را نسبت به فقر مطلق نشان دهند. به این مناسبت در میدان حقوق بشر و آزادی ها «میدان تروکادروی سابق» و در محل امضای اعلامیه ی جهانی حقوق بشر «سال ۱۹۴۸»، مجسمه ی یادبود قربانیان فقر و گرسنگی نصب شد. ۱۰۰ هزار نفر شرکت کننده در این مراسم، از خانواده های تهی دست و فقیر و نیز از مقامات بین المللی، ملی و محلی بودند.در آوریل ۱۹۸۹، خاویر پرزدکویار، دبیر سابق سازمان ملل متحد، با خانواده های فقیر در کنار مجسمه ی یادبود ملاقات کرد. از آن زمان به بعد، هر سال در ۱۷ اکتبر مردم فقیر و کسانی که مخالف وجود فقر و تنگ دستی در سراسر جهان هستند، با اعلام هم بستگی با قربانیان فقر، گرسنگی، خشونت و جهل، خواستار ریشه کن شدن فقر، تضمین آزادی، کرامت و شرافت انسانی هستند. روز جهانی محو فقر در ۱۷ اکتبر ۱۹۹۲، به درخواست آقای پرزدکویار به نمایندگیِ مجامع بین المللی که در کمیته ی روز جهانی محو فقر گردهم آمده بودند، به رسمیت شناخته شد. از آن پس در ۲۲ دسامبر ۱۹۹۲، مجمع عمومی سازمان ملل متحد به طور رسمی روز ۱۷ اکتبر را به عنوان روز جهانی ریشه کنی فقر اعلام کرد.

زنان و فقر

عدم پرداخت دستمزد یکسان در برابر کار همتراز منحصر به منطقه ی خاصی نیست. در سال 1996، زنانی که در تمام طول سال تمام وقت کار می کردند، در مقابل یک دلار دستمزد مردان دریافتی شان 74 سنت بود. در همان سال، دستمزد زنان آفریقایی- آمریکایی تحصیل کرده ی دانشگاه سالانه 400 دلار کمتر از مردان سفید پوست دیپلمه بود. علاوه بر درآمد کمتر نسبت به مردان، زنان هنوز هم مسئولیت رسیدگی به کارِ خانه و نگهداری از کودکان را برعهده دارند، بنابراین برای تمامی کارهایی که انجام می دهند، پاداشی نمی گیرند. پژوهشگران فمینیست و اقتصاددانان از مسئولیت دوگانه ی، نان درآوردن و نگهداری از خانه و فرزندان، به عنوان فشاری مضاعف بر زنان سخن می رانند.

فقر، مسئله ای زنانه

زنان تک سرپرست، آسیب پذیرترین قشر بر چنین فشارهای اقتصادی هستند. بعلاوه، برای رویارویی با موانعی که زنان دیگر نیز با آن مواجه هستند، آن ها در این اوضاع اقتصادی درآمد دیگری برای رفع نیازهایشان ندارند. گاهی زنان تک سرپرست مجبور می شوند شغل های نیمه وقت بگیرند که بالطبع درآمد و مزایای کمتری دارند. داشتن دستمزد بالاتر و شغل تمام وقت، تمام اوقات مادران تک سرپرست را می گیرد که البته این کار از عهده ی آن ها خارج است. از این گذشته، پیدا کردن جایی امن و مقرون به صرفه برای نگهداری فرزندان مشکلی است متداول و دایمی. در آمریکا، درآمد نیمی از مادران تک سرپرست پایین تر از خطر فقر می باشد و بسیاری از آن ها متکی به کمک های دولتی هستند. دو سوم کل بزرگسالان فقیر را زنان تشکیل می دهند. یک چهارم کودکان آمریکایی در خانواده های فقیر زندگی می¬کنند. با توجه به این اطلاعات، می توان به این نتیجه رسید که فقر مسئله ای است مشخصا زنانه.

اصلاحلات رفاهی، مغایر با "ارزش های خانواده"

اصلاحات رفاهی مرکزی باعث بدتر شدن اوضاع شده است. زنان فقیر تک سرپرستی که کمک های دولتی دریافت می¬کنند ملزم به کار در جهانی