رادیو زمانه: ۲۵ نوامبر سال ۱۹۶۰، یعنی درست ۵۰ سال پیش، در کنار مردابی در بخش شمالی «جمهوری دومینیكن»، جسد سه خواهر به نام‌های «پاتریا»، «مینروا» و «ماریاترزا» میرابل، در كنار یک شیب عمیق پیدا شد.
این سه خواهر كه از مبارزان‌ِ فعال، علیه حكومت دیكتاتوری و ضد زن‌ِ تروخیلو بودند، پس از شكنجه به دست ماموران امنیتی این حكومت دیکتاتور به قتل رسیدند. هرچند حكومت می‌خواست قتل‌ آنها را یک حادثه جلوه دهد،اما شیوه‌ی به قتل رساندن آنها، باعث رسوایی آشكار حكومت شد و خواهران میرابل به عنوان سمبل «مبارزه در راه آزادی» با لقب «پروانه‌های فراموش نشدنی» مشهور شدند.

بنای یادبود خواهران میرابل در دومینیکن

قتل این سه خواهر، موجب شد تا مردم علیه حکومت دیکتاتوری، بپاخیزند و دست به شورش بزنند. سرکوب و خشونت حاکمان از یک‌سو، و مقاومت و استمرار مبارزه‌ی مردم در سوی دیگر، پیروزی مردم را به ارمغان آورد و سرانجام حکومت دیکتاتوری پس از ۳۱ سال سقوط کرد. (۱۹۳۰-۱۹۶۱)
خولیا آلوارز نویسنده‌ی آمریكایی- دومینیكنی‌تبار با الهام از قتل و شكنجه‌های این سه خواهر، كتاب «در زمانه‌ی پروانه‌ها» را نوشت. در زمینه‌ی ادبیات نیز روایت حكومت دیكتاتوری دومینیكن با نوشته‌های گابریل گارسیا ماركز در كتاب «پاییز پدرسالار»، گراهام گرین در كتاب «مقلدها» و بارگاس یوسا در كتاب «سورِ بز»، افشا شده است. شكنجه‌ها و خشونت‌های انجام شده روی سه خواهر و نقش آنها در افشای دیكتاتوری حكومت تروخیلو، سبب شد در اولین گردهمایی فمینیستی زنان آمریكای لاتین و جزایر دریای كارائیب در بوگوتای كلمبیا، در سال ۱۹۸۱، زنان، روز ۲۵ نوامبر را به عنوان «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان» اعلام كنند.

با تلاش گروه‌های فعالِ‌ زنان، در ۱۷ دسامبر ۱۹۹۹، مجمع عمومی سازمان ملل با صدور قطعنامه‌ای، ۲۵ نوامبر را به عنوان «روز جهانی محو خشونت علیه زنان» اعلام كرد. زنان و مدافعان برابر حقوقی هر سال در روز ۲۵ نوامبر، در گردهمایی‌ها، نه تنها «خشونت برپایه‌ی جنسیت» را بلكه هر نوع خشونت علیه زنان را از قبیل شكنجه و قتل توسط حكومت‌ها در زندان‌ها، خشونت‌های بدنی در خانواده، تجاوز و قتل، آزار و اذیت و تبعیض در محیط‌های كاری و اجتماع را محكوم کرد.

در سال ۲۰۰۰ این روز به نام روز صلح و امنیت در جامعه نامگذاری شد. دیگر خواهر جوان آنها به نام «بلژیک» که بیشتر «دده» شناخته می‌شود موزه‌ای از فعالیت‌های خواهران خود برپا کرده که مورد توجه مردمان ساکن آمریکای لاتین و مردم کارائیب قرار گرفته است.

تداوم خشونت بر زنان

خشونت، ستمگری بشر برهم‌نوع خویش است. خشونت همزاد عصبانیت و همراه جهالت است. خشونت میراث فرهنگی انسان عقب‌مانده است. خشونت همواره توسط منادیان و حافظان جهل وخرافات به طور سیستماتیک در زندگی بشر بازتولید می‌شود. خشونت ابزار سرکوب و بی‌رحمی و سکوت در برابر آن مایه‌ی ننگ و تایید خشونت است. نفی و تقبیح خشونت همواره ضروری است.

تمبر یادبود خواهران میرابل

صاحبان قدرت خشونت را مشروع و قانونی می‌دانند. زن‌ستیزان و قانون‌نویسان آنان سرکوب و تحقیر را مجاز می‌دانند. دستگاه‌های عریض و طویل تربیتی، اداری و خانوادگی، خشونت را ابزاری برای اعمال قدرت سلطه‌ی خویش به کار می‌