رادیو زمانه: شنیدن صدای ابریشمی پری زنگنه برایم خاطره‌های دور را زنده می‌کند. او را اول بار در تالار رودکی دیده بودم و حال پس از سال‌ها در آمستردام روبه‌رویش نشسته‌ام. به‌خوبی به یاد می‌آورم که این تنها صدای ابریشمی و رویایی او نبود که مرا در نوجوانی مسحور می‌کرد. بلندبالا و بس زیبا بود و گونه‌ای راز و رمز، وقار و شکوه را تداعی می‌کرد. هنرمندی به معنای واقعی کلمه متمایز بود و اقتدار حضورش محسورکننده می‌نمود و با موسیقی کلاسیک، آوازهای بومی و یا جادوی شعر سهراب سپهری و مهدی اخوان ثالث شنونده را در مخمل صدایش می‌پیچید و به اوج می برد.

پری زنگنه را باز به همان زیبایی و استواری گذشته می‌بینم. او یکشنبه پنجم دسامبر در مرکز فرهنگی مضراب در آمستردام برای جمعی از مشتاقان در مورد فعالیت‌هایش برای نابینایان صحبت کرد.موضوع اصلی صحبت او برخورد جامعه‌ی ایرانی به نقص عضو و به طور خاص مسئله‌ی نابینایی بود. در یکی از کتاب هایش به نام «آنسوی تاریکی» علاوه بر بازنویسی زندگی شخصی، با ظرافت و دقت به تجربه و تحلیل مشکلات روزمره‌ی زندگی نابینان و ارائه آخرین دستاوردهای جهانی در این مورد پرداخته است.

هدف او از مکتوب کردن مشاهدات خود و دیگران تغییر فرهنگ و بازنگری جامعه‌ی ایرانی در برخورد با افراد نابینا است. نگرشی انسانی و امروزی به آسیب‌های جسمی می‌تواند زندگی افرادی را که به هر علت از نقص عضوی رنج می‌برند دگرگون و بسیار بهتر کند. البته اگر آنها این فرصت را بیابند که هوش و توانایی‌های خود را به کار گیرند و در جامعه از حقوق برابر هم برخوردار باشند.

پری زنگنه متولد سال ۱۳۱۸ است. او در آغاز از زندگی‌اش می‌گوید و این که در جوانی به تحصیل موسیقی و آواز می‌پردازد، ولی کار هنری حرفه‌ای‌اش را پس از نابینا شدن در یک حادثه‌ی رانندگی شروع می‌کند. آواز های کلاسیک غربی و هم اجرای اپرایی ترانه‌های بومی گوشه و کنار ایران شهرت زیادی برای او به همراه آورد. در عرصه‌ی بین‌المللی با ایفای نقش سولیست در سمفونی نهم بتهوون با ارکستر سمفونیک فلوریدا درخشید.

کارنامه آوازی او اجرای ۳۰۰ آواز و ترانه را در برمی‌گیرد. خانم زنگنه هم‌چنین در چهل سال گذشته به فعالیت‌های متعدد در سطح ملی و بین‌المللی برای بهبود آموزش، توانمندی و ایجاد اشتغال برای نابینایان پرداخته و جوایزی را در این زمینه به خود اختصاص داده و به پاس خدمات فرهنگی‌اش «سفیر بین‌المللی حسن نیت» نامیده شده است.

پری زنگنه در گفت‌وگوی صمیمانه‌اش در یکشنبه‌ی گذشته از مشکلات و تاملات روحی نابینایان می‌گوید. از این‌که ندیدن به معنای آن نیست که فرد قادر به یادگیری و داشتن یک زندگی عادی هم نیست. آیا شما هم خواب می‌بینید؟
لباس‌تان را چطور می‌پوشید؟ اگر گفتی من کیستم؟ چگونه راه می‌روید؟چطور می‌توانید بخوانید؟ این سئوالات و ده‌ها سئوال دیگر پرسش‌هایی هستند که معمولاً در برخورد با نابینایان از آنها می‌شود.

متاسفانه برخورد جامعه‌ی ایرانی با مسئله‌ی نقص عضو و یا آسیب‌های جسمی در کل برخوردی انسانی و پیشرفته نیست. همه‌ی ما در زندگی شاید بارها شاهد دید منفی، انکارکننده و ترحم‌آمیز افراد نسبت به کسانی بوده‌ایم که به دلایل گوناگون از آسیب‌های مغزی و جسمی رنج می‌برند. بسیاری هنور داشتن فر