تا قانون خانواده برابر: این نوشته بخشی از بررسی است که حاصل آن مقاله ای بود که تیرماه 1389 در بیست و یکمین کنفرانس بنياد پژوهش‌هاي زنان ایران ارائه شد. صدمین سالروز جهانی زن فرصتی شد برای مرور بررسی تاثیرات متقابل جنبش زنان و جنبش سبز [1].

طبیعی است که داده‌ها و تحليل‌هاي كلي این مقاله مختص زمان نگارش است و تغييراتي که با گذشت زمان حاصل شده است، در لابلاي نوشته‌ها يادآوري شده است:

اگر جنبش های اجتماعی را “تلاش جمعی برای پیشبرد منافع مشترک یا تامین هدف مشترک از طریق کنش هایی بیرون از حوزه نهادهای مستقر” [2] بدانیم، هم اکنون در کشور ما ایران به دلیل وجود شکاف ها و تبعیض های اجتماعی و انبوه مطالبات بر آورده نشده، چندین جنبش فعال در جامعه وجود دارد، که ممکن است این جنبش ها نسبت به یکدیگر هم پوشانی داشته باشند، یا به طور مستقل و جدا از هم برای کسب مطالبات شان فعالیت کنند، و یا در روند پیکار اجتماعی شان با یکدیگر همکاری و یا حتی مخالفت داشته باشند.

جنبش های اجتماعی همواره با منحنی غیر خطی ترسیم شده اند و در مراحل به ظاهر افول فرصت مناسبی را برای بازسازی دوباره اهداف، كيفيت و كميت کنشگران و روش کار فراهم آورده اند.

عملکرد كنشگران حقوق زنان نيز در سه دهه گذشته با افت و خیزهای فراوانی همراه بوده که گاه میزان موقعیت آنها را به طور نسبی بهبود بخشیده و گاه با بن بست های قانونی، اجرایی و اجتماعی در پیشروی به سوی جلو همراه بوده است.

به طور مشخص، تغییر روش و فعاليت کنشگران جنبش زنان با شروع دوره اول ریاست جمهوری احمدی نژاد آغاز شد. در این دوره بسیاری از سازمانهای غیر دولتی زنان (NGO) بسته شد و یا با فشارهای امنیتی از کار ایستاد؛ ولي متناسب با فضا، کمپین های زنان که جنبه غیر سازمانی و آگاهی دهنده عمومی دارند و امكان ارتباط نزدیک با بدنه جامعه را فراهم مي‌كنند، شکل گرفتند.

از دست آوردهای تغییر روش به این سمت و گستردن خواست های زنان در جامعه و بین مردم، منشور ویژهء حقوق زنان سه کاندیدا از چهار کاندیدای ریاست جمهوری دوره اخیر بود، كم نظير ترين اتفاقي كه در تاریخ 31 ساله جمهوری اسلامی رخ داد.

همچنین با استناد به تعریف گیدنز از جنبش های اجتماعی که در بالا ذکر شد روند کنش اعتراضی مردم پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 1388 نیز در زمره ی جنبش های اجتماعی طبقه بندی می شود. این نتیجه گیری از سوی اغلب تحلیل گران و جامعه شناسان مورد تایید قرار گرفته است. این دسته از تحلیل گران در عین حال معتقدند که هدف گسترش یابنده ی این اعتراض ها، از مرزهای اعتراضات جزئي به نتیجه انتخابات، فراتر رفته است و حوادث بعد از آن نیز ثابت می کند که سمت و سوی این مبارزات در کل در راستای دموکراسی خواهی قرار گرفته است. از طرف دیگر جنبش زنان هم با تلاش های مستمر در زمینه رفع تبعیض جنسیتی (که یکی از مصادیق دموکراسی است)، سالها در این جهت تلاش کرده است.

هر چه از عمر جنبش سبز می گذرد به دلیل فشارهای مستمر و فزاينده از تبلور و تظاهرات بیرونی جنبش به مانند گذشته کاسته شده و به شعارهای امید بخش اما بدون راهکار نزدیک می شود.

با در نظر گرفتن تاثیر غیر قابل انکار جنبش ها بر هم، به خاطر دوری گزیدن جنبش زنان از آفت انفعال يا حل شدن در جنبش سبز، بررسی تاثیرات متقابل جنبش زنان و جنبش سبز بر يكديگر ضروری به