مدرسه فمینیستی : سال 2010 میلادی علاوه بر آن‌‌‌که 15 سال از اجلاس جهانی زنان در پکن(1) می‌‌‌گذشت مقارن شده بود با دو رویداد مهم: یکی پنجاه‌‌‌وچهارمین نشست کمیسیون مقام زن، و دیگری 8 مارس "روزجهانی‌‌‌زن". ما هم گروه کوچکی از زنان ایرانی بودیم که برای شرکت جلسات سی اس دبلیو (2) به نیویورک رفته بودیم تا بگوییم که 15 سال پس از پکن حالا ما در کجا ایستاده‌‌‌ایم و از نابرابری و تبعیضی که به زنان ایران می‌‌‌رود بگوییم. روز 8 مارس نزدیک می‌‌‌شد و ما منتظر بودیم که ببینیم 8 مارس در سازمان ملل و در نیویورک چگونه برگزار می‌‌‌‌شود. به ویژه آن که موضوع طرح مسائل زنان بود و خواسته‌‌‌هایشان. اما هر چه جستیم کم‌‌‌تر یافتیم نه در خیابان خبری از برگزاری «روز جهانی زن» بود و نه در سازمان‌‌‌ملل برنامه خاصی برگزار شد.

برگزاری 8 مارس در نیویورک از این جهت حائز اهمیت است که در جریان مبارزه زنان نیویورک با (شعار «حق رای برای زنان») بود که انتخاب روزی از سال به‌عنوان «روزجهانی زن»، مطرح شد. در 23 فوریه 1909 نیز تظاهراتی با شرکت دو هزار زن بر پا شده بود که تظاهرکنندگان پیشنهاد کرده بودند هر سال در آخرین یک‌‌‌شنبه ماه فوریه، یک تظاهرات سراسری در آمریکا به مناسبت «روز زن» برگزار شود. پیش از آن نیز در سال 1907 و 1908، به پاسداشت اعتراضات 1857 زنان نیویورک در هشتم مارس، زنان دست به تظاهرات زده بودند.(3) با تاریخچه‌‌‌ای که زنان امریکایی در مبارزه برای برابری‌‌‌خواهی دارند و در مقایسه با وضعیت کنونی، این سئوال برای ما مطرح شد که چرا در کشوری که زن هنوز بر بدن خود حقی ندارد و سقط‌‌‌‌جنین هنوز هم تابو است از مراسم روز زن خبری نیست؟ و چرا های دیگر؟ گرچه مبارزه زنان برای دستیابی به برابری، منحصر به یک مکان خاص و زمان خاصی نبوده و نیست اما در بعضی از کشورها و در مقاطعی از تاریخ به دلیل شرایط حاکم، حضور زنان در عرصه‌‌‌ی مبارزه برای کسب برابری‌‌‌، با انسجام و قدرت بیشتری عمل کرده است.

در تاریخ جنبش زنان افرادی بوده‌‌‌‌اند که گرچه از تاثیر گذارترین‌‌‌ها محسوب شده‌‌‌‌اند اما کم‌‌‌تر نامی از آن‌‌‌ها برده شده است از آن جمله: در اروپا به «المپ دوگوش» و در ایران به «طاهره قرةالعین»(4) می‌‌‌توان اشاره کرد. این زنان شجاع در زمانی لب به اعتراض نسبت به زن‌‌‌ستیزی و نابرابری گشودند و جان در این راه دادند که کم‌‌‌تر کسی یارای ایستادن و اعتراض در مقابل دیکتاتورها و اقتدارگرایان مردسالار را داشت. در برخی منابع بهایی آمده که طاهره در اخرین سخنان خود گفته است: «می‌‌‌توانید به زودی، هرگاه که اراده کردید، مرا به قتل برسانید. اما جلوی پیشرفت و مبارزهٔ زنان برای آزادی را که روزگارش بزودی خواهد رسید، نمی‌‌‌توانید بگیرید.» (افسانه نجم آبادی)

مبارزات زنان در اروپا سابقه‌‌‌ای بسیار طولانی دارد در سال 1793 ميلادي المپ دوگوژ روشنفكر و مبارز فعال در جنبش زنان فرانسه و یکی از چهره سرشناس و منتقد خشونت روبسپیرها بود وی در دوران حكومت ژاكوين‌‌‌ها مردانه بودن قوانین را زیر سئوال برد و گفت: وقتي زنان حق بالا رفتن از طناب دار اعدام را دارند مي‌‌‌بايستي حق اظهار و بیان خواسته‌‌‌هاي خود را هم داشته باشند. وی در روز3 نوامبر 1793 به دلیل برابری‌‌‌خواهی به دار آويخته شد.