مدرسه فمینیستی: امروز 6 اردیبهشت ماه، خبر رسید که بهاره علوی، از فعالان جنبش زنان و همراهان کُرد کمپین یک میلیون امضا، و نویسنده وبلاگ دختر خورشید در تصادفی جان باخته است. او که در 11 فروردین ماه همراه با خانواده اش در جاده سنندج تصادف کرده بود، پس از روزها بستری بودن در بیمارستان و عواقب ناشی از این تصادف بالاخره امروز درگذشت. او پیش از فوت اش مرگ پدرش را و بستری شدن مادرش را به واسطه این تصادف شاهد بود. اندوه از دست دادن پدر که روح بهاره را خراش می داد به همراه عفونت های ناشی از جراحت که جسم او را می آزرد، همگی دست به دست هم داد تا این که پس از کمتر از یک ماه از آن تصادف، این دختر پرشور بهاری، در فصل بهار، دوستان و بستگان خود را ترک کند.

متن زیر به قلم محمد فلاح نیا است که در رسای بهاره علوی، این دختر پرشور و متعهد میهن مان، به نگارش درآمده است. یادش گرامی باد :

مرثيه برایِ بهاره علوی که با بهار رفت...

تویِ عکس هایِ يادگاری که لبخند می زنی،

جگرم خورشيدِ سوزانی می شود

که همه چيزم را به آتش می کشد

و نبودنت را فرياد می کشم.

مثلِ سنگ، صبوریِ بسيار کرده ايم اين روزهایِ سردِ بهارِ بی نصيب را

اما طاقتمان هم اندازه ای دارد

طاق شده ام

و داغِ دلم را با تو می گويم که هميشه لبخند می زدی:

پوپک پرنده شد و پريد،

تو پرکشيدی ميانِ آسمانِ بعد از ما

و از مثلثِ تثليثمان

خطی به جای مانده که بيهودگی را هنوز ادامه می دهد.

ادامه می دهم راه هایِ جهان را

تا روزی که نمی دانم کی از راه می رسد.

مثلِ تو که نمی دانستی

و مثلِ همه یِ ما که نمی دانستيم:

مرگ، پتياره ديوِ دريوزه ما را نظاره می کند.

محمد فلاح نيا

6 ارديبهشت ماه 1390