بیش از صدسال از آغاز آگاهی زنان ایرانی بر بی حقّی خود و نا برابری فاحش زن و مرد در کشور باستانی ایران می گذرد. تا کنون کوشش های بسیاری برای بالا بردن سطح فرهنگ این اجتماع و رفع تبعیض قانونی از زنان انجا م یافته است. زنان ایران راه درازی را پیموده و به درجات علمی و هنری والائی دست یافته اند. بیش از ٦٠ در صد دانشجویان سال ١٣٨٦ خورشیدی را دختران تشکیل می دهند. امّا حقوق مدنی زنان تغییر چندانی نکرده است. زنان ایرانی از ابتدائی ترین حقّ انسانی خویش ما نند حقّ ا زدواج ، حقّ طلاق ، حقّ ولایت و حتّی حضانت فرزندان ، حقّ سفر و حقّ اشتغال بدون اجازۀ همسر گرفته تا حقّ انتخاب پوشش خود بی بهره اند. در عوض، هنگا م مجازات شدن شدیدتر و سریع تر از مردان سنگینی قانون را بر دوش می کشند. دختر هشت ساله و نه ماهه از نظر قانونی بالغ بوده می تواند برا ی هر جرمی به اشّد مجازات محکوم گردد. در مورد پسران ، بلوغ قانونی چهارده سال و هفت ماه است(که هر دو از نظر روانشناسی و جامعه شناسی غیر قا بل تصّور و قبول اند).

در حالی که مردان ایرانی می توانند بدون ترس از مجازات قانونی، با عنوان مشکوک بودن به همسر خویش، وی را حتّی به قتل برسانند، زنان را به همان جرم بلافاصله اعد ام میکنند. نمونه آن راحله، زن جوانی که از خشونتهای فیزیکی و روانی همسر معتادش که حتی معشوقه اش را نیز به خانه میآورده به ستوه آ مده بود و در حین نزاع و در حالت خشم شوهرش را به قتل رسانیده بود، در روز ١٢ دی ماه ١٣٨٦ اعدام شد.

در چنین شرایطی، کمپین یک میلیون امضأ با خواست لغو قوانین تبعیض آمیز جنسیّتی آغاز به کار کرده است. فعّالیتی که روی جنبۀ آ گاهی دهندۀ آن تکیه می شود. و چنین است که ما به عنوان " شبکۀ همبستگی بین المللی با مبارزات زنان ایران "، با حفظ استقلال نظری خود به حما یت از این جنبش برخاسته و برآنیم که صد ای آ زادی خواهانه و برابری طلبانۀ زنان ایران را به گوش جهانیان برسانیم.

حفظ استقلال نظری، انگیزۀ من برای نقد مقالۀ ٩ صفحه ای نوشین احمدی خراسانی با عنوان "جنجال آش نذری و فمینیستهای خطاکار" می باشد. ایشان پس از اظهار تعّجب از واکنشهای " عجیب وغریب و نامنتظره" در مقابل مراسمی به " سادگی ومعمولی آش نذری"، این مراسم را "زنانه" و در رد یف مراسم "مردانۀ" برگزاری مجلس تحریم در مسجد شمرده و یا آ نرا هم طراز با سنّت های کهن و با ستانی پریدن از روی آتش چهارشنبه سوری و یا چیدن سفرۀ هفت سین دا نسته اند. نوشین عزیز، نذر کردن به معنی داد و ستد با خد است. انگیزۀ این کار نیکوکاری نیست. توزیع غذا میان مستمندان هنگامی خیرخواهانه است که بدون چشم داشت و رایگان صورت گیرد. نذر کردن نه زنانه است و نه برآمده از دل آئین، نه با مرا سم یادبود و احترام به رفتگان در مسجد و آرامگاه و یا حتی نه با مراسم سنّتی چها رشنبه سوری و عید نوروز قابل مقایسه است. نذر کردن باوریست خرافی که در نهایت با جادو و جنبل و انتظار معجزه دا شتن قابل قیاس است. در اینکه با ورهائی از این دست در تمام جوامع به نسبت فرهنگشان کم و بیش وجود داشته و دارد و در میهن ما نیز در اقشار مختلف نهادینه شده است شکّی نیست. ولی آ نگا ه که عکس فمینیست های سکولار در حال هم زدن آش نذری منتشر می شود، ضربه به جنبش آ گاهی دهند ۀ زنان میزند، و آنرا تا حدّ جنبشی تقدیرگرا تنزّل می دهد. ا ینکه گزارش آش نذ ری ت