مدرسه فمینیستی: «بهارجنبش زنان، روایتی از اشک ها و لبخندها» نام کتاب تازۀ نوشین احمدی خراسانی است. با خواندن کتاب، ناگهان خاطره ها با دلبری و گاهی رندانه شروع کردند به رژه رفتن از مقابل دیدگانم؛ درست مانند سریالی جذاب و دنباله دار که می بینی و لذتش را در مرور کردن بیشتر احساس می کنی. هنگام مطالعه انگار که خودم را در ورق های کتاب باز می یافتم. چه روزها و لحظه های شورانگیزی بود. چه تجربه ها و آموزه ها و حکایت هایی بود، چه ندانم کاری ها و چه آزمون و خطاهایی...! حالا که آن روزها و سالها سپری شده اند و به عنوان یک ناظر بر آن ماجراها نگاه می کنم و فرصتی برای تعمق بیشتر به دست آورده ام می بینم که حرکت نوپای زنان چه شور و حال و دستآوردهای با ارزشی برای این سرزمین داشته و چه آرزوهای واقعی و انسانی را به ارمغان آورده است به طوری که توانست جایگاه و هویت مستقل خود را به عنوان یک «جنبش» مدنی و مسالمت آمیز با گفتمان برابرخواهانه در جامعه ایرانی جا بیاندازد. حال دیگر این کم لطفی شکاکان و سست باوران است که آیا «جنبش» زنان وجود دارد یا نه؟

همیشه زنان در همه عرصه ها حضور داشته اند، زندگی کرده اند، رنج محدودیت و تبعیض را به جان خریده اند، تلاش و مبارزه کرده اند، اما در همه حال سعی داشته اند هستی و هویت مستقل خود را حفظ کنند. در تاریخ نگاری و نوشته های مکتوب باقی مانده از پیشینیان معمولا از مبارزات، حرکت ها، اندوخته ها و تجربه های متنوع زنان ایران کمتر نشان و ردی دیده می شود اما از دو دهه پیش به این سو روایت کردن مبارزات زنان به برکت نوآوری نوشین احمدی خراسانی در ایران باب شده است: از روایت کردن تا تدوین دقیق تجربه ها، تا شناسایی و معرفی منصفانه تلاش ها، و ثبت مبارزات صادقانه و تاثیرگذار زنان پیش کسوت. نوشین طی سالها کوشش در روند مستندکردن مبارزات زنان، از روش های گوناگون سود برده است از جمله: به صورت خاطره نگاری، تحلیل تاریخی، بررسی تطبیقی، شرح حال نویسی، تاریخ شفاهی، و گاهی هم در قالب «سالنمای زنان»، که مجموعاَ تاریخ زنان ایران را به شکلی ساده و جذاب، مستند کرده و برای آگاهی نسل جوان، به چاپ رسانده است.

نوشین احمدی در آخرین اثر خود «بهار جنبش زنان»، فعالیت های زنان درون حاکمیت در ابتدای دهه هفتاد، و زنانی که از سالهای 1374خارج از چارچوب حاکمیت فعال شدند را (صرفنظر از تأیید یا رد عقاید آنان) به دقت و انصاف مورد بررسی قرار داده است همانطور که از مهرانگیزکار و شیرین عبادی همچون دو ستون اصلی پیشبرد مبارزات حقوقی زنان در آن دوران یاد می کند و سیمین بهبهانی را شاعر جنبش زنان می خواند در عین حال از هر زنی (چه نویسنده، مترجم، محقق، فعال اجتماعی، و دارای هر عقیده ای) که به پیشبرد جنبش زنان کمکی کرده است با ذکر نام و مشخصات فعالیت اش، اسم آورده و از خدماتش قدرشناسی کرده است.

نوشین چه در این کتاب و چه در آثار و کتاب های دیگر خود همواره تلاش کرده است تا آشنایی و ارتباط با حرکت ها و مبارزات زنان پیشرو نسل اولی ها را برای نسل جدید در جنبش زنان فراهم کند. من در میان کنشگران دور و بر خود کمتر زنی به جوانی نوشین دیده ام که تا این اندازه برای نسل قبل از خود، احترام و علاقه نشان بدهد و این گونه بکوشد تا تجربه های آنها را به نسل جوان تر انتقال بدهد.

نویسندۀ «بهار ج