مدرسه فمینیستی: 13 بهمن 1391، در سالروز تولد هاله سحابی، نشستی با موضوع «زنان و نوگرایی دینی» برگزار شد که در آن اعظم طالقانی، سارا شریعتی، فریده غیرت، فخرالسادات محتشمی پور و مینو مرتاضی به سخنرانی پرداختند و فیروزه صابر مدیریت پانل را برعهده داشت.

در ابتدای این نشست، فیروزه صابر درباره چرایی برگزاری این نشست را چنین توضیح داد: «هاله سحابی هم حیات اش و هم پروازش، برکت داشت و همین بس که به یادش گرد هم آمده ایم تا در مورد موضوعاتی که دغدغه او نیز بود همفکری و هم اندیشی کنیم». او سپس افزود: «دغدغه زنان مسلمان نوگرا موضوعی است که امروز در این پانل توسط عده ای از دوستان ارائه می شود. اگر بپذیریم که نوگرایی نوعی گرایش فکری و رفتاری در پدیده های فرهنگی پیشرفته و نو و فرآیند گسترش خردورزی و اندیشه گرایی و توسعه این تفکر در بستر مدرنیته باشد، به نظر می رسد که پنج وجهه اصلی وجود دارد که زن نوگرا باید نسبت خودش را با این وجوه مشخص کند. این وجوه را می توان در وجهه فرهنگی - دینی، وجهه اجتماعی، وجهه حقوقی، وجه سیاسی و وجهه خانوادگی خلاصه کرد.» او سپس افزود: «این نشست فرصتی است برای بازگشایی افکار در مورد زنان و نوگرایی دینی و از این رو این جلسه صرفا می تواند آغازی تلقی شود بر سلسله نشست ها و روش های دیگر برای هم اندیشی و هم فکری حول این موضوع».

سارا شریعتی: روشنفکران دینی ما به طور جدی پرونده زنان را به دست نگرفته اند

سارا شریعتی، در این نشست به سخنرانی پرداخت و ابتدا گفت: «من در زمینه مسائل زنان، کنشگر نیستم و به عنوان یک مشاهدگر وضعیت زنان در این جا حضور پیدا کرده ام.» وی با این توضیح در ادامه افزود: «می خواهم در این جا از یک نظر دفاع کنم و اگر بخواهم پیشاپیش موضع ام را در این رابطه مشخص کنم یک نکته است و آن این که به اعتقاد من زنان روشنفکران مذهبی نسبت به ظرفیت هایی که سنت متنوع دینی و ارتباطات سنتی می تواند در اختیارشان بگذارد، بی توجه بوده و از آن کم استفاده کرده اند.» او سپس افزود: «در ایران روشنفکران دینی به نوبه خودشان پس از انقلاب به بحث زنان پرداخته اند ولی دو نکته پرونده زنان در روشنفکری دینی در ایران را با کشورهای اسلامی به ویژه مصر متفاوت می کند. اولین نکته این است که روشنفکران دینی ما خیلی دیرتر و خیلی کمتر از همتایان شان در مصر به مسئله زنان پرداخته اند. و دومین وجه تمایز میان روشنفکران دینی در ایران و دیگر کشورهای اسلامی این است که اغلب زنان «موضوع» مطالعه روشنفکران دینی قرار گرفته اند و کمتر ما با زنانی سروکار داریم که خودشان به حوزه دین، الهیات، علوم دینی، و فقه و کلام ورود پیدا کرده باشند و در این حوزه ها چهره ساز شوند. البته در این حوزه استثنائاتی وجود دارد که هاله سحابی یکی از این استثنائات بود.» او سپس افزود: «به نظر می رسد در قیاس با روشنفکران دینی در کشورهای اسلامی دیگر همچون مصر، روشنفکران دینی ایران، پرونده زنان را به طور جدی به دست نگرفته اند».

سارا شریعتی در ادامه به بخش دوم بحث خود با عنوان زنان و حوزه اجتماعی پرداخت و گفت: «در ایران اغلب یک سری افراد سیاسی و نخبه با دغدغه های مشترک دور هم جمع می شوند و با هم تصمیم می گیرند که کار جمعی بکنند و غالبا شکل سازما