مدرسه فمینیستی: یک نسل­کشی در حال وقوع است. نسل­کشی آرام و بی سر و صدایی که تعداد بسیار کمی طنین آن را می­شنوند. این نسل­کشی، زندگی افراد بی دفاع، نادیده گرفته شده و خاموش را هدف گرفته و تعداد قربانیان آن بیش از مجموع همه نسل­کشی های قرن بیستم است.

ستم بر زنان، مساله­ای است که بسیاری از مردمان در جهان توسعه یافته، از آن غافل اند. نسل کشی ای در حال وقوع است و ارکستری از صداهای خفه شده از درون گورها فریاد می زند: آیا می شنوید؟![1]

سرانجام در دنیای امروز با وجود موانع بسیار، زنان می­توانند رأی بدهند، مالک شوند و آموزش ببینند. ما هر روزه شاهد گام های زنان به سوی رشد و برابری کامل هستیم. اما اغلب، تلاش هایی را که موجب رسیدن جوامع فعلی به وضعیت کنونی شده فراموش می کنیم. بردباری در برابر آزار و سوءاستفاده، مقاومت در برابر تمسخر و جان های از دست رفته را از یاد برده­ایم. ما فراموش کرده­ایم که در این تلاش تنها نیستیم و همچنان زنانی هستند که در زیر سلطه­ی مردسالاری رنج می برند.

هنوز میلیون­ها نفر در سراسر جهان کشته می شوند، فقط به دلیل زن بودن. نمونه­ی بارز آن سیاست تک فرزندی چین است که منجر به سقط جنین انتخابی شده­ است. شیوه­ای که به صورت ابتدایی برای از بین بردن نوزادان دختر در جهان مورد استفاده قرار می­گیرد.[2] اگرچه هیچ کشوری در این زمینه مستثنی نیست اما خشونت­های متاثر از تعصب جنسیتی بیشتر در شرق آسیا،جنوب آسیا، غرب آسیا، شرق اروپا، شمال آفریقا، و کشورهای جنوب صحرای آفریقا دیده می­شود.[3] در موارد بسیاری مشاهده شده اگر به نوزادان دختر شانس به دنیا آمدن داده شود، آنها اغلب اوقات غرق، خفه و یا رها می­شوند. بسیاری از دختران که دوران نوزادی را پشت سر می­گذارند، با حداقل مقدار غذا و مراقبت های پزشکی، درگیر تبعیض وحشتناکی نسبت به همتایان مردند.[4] در این جوامع دختران جوانی که به دوران بارداری می­رسند شرایط فاجعه­باری را تجربه می­کنند. بنابه گزارش سازمان بهداشت جهانی هر روز حدود 800 زن در هنگام زایمان از علل قابل پیشگیری می­میرند.[5] مرکز منطقه ای اطلاع رسانی سازمان ملل متحد در غرب اروپا در مقاله ای اذعان می­کند: «تصور کنید هر روز یک بویینگ 747 از زنان باردار سقوط می­کند». این مثال تعداد مرگ و میر روزانه­ی زنان را بر اثر زایمان به روشنی آشکار می­کند.[6] جنایات دیگر مانند خشونت شریک زندگی، ناقص سازی جنسی، قتل به خاطر جهیزیه، قتل های ناموسی و تجاوز گروهی و سازمان یافته باعث تشدید نسل­کشی­ای می­شوند که به دلیل خشونت مفرط خود قابل توجه هستند.[7]

حتی به نظر می­رسد در جهان­بینی غربی که بحران­های انسانی را بسیار مورد توجه قرار می­دهد پدیده­ی خشونت علیه زنان نادیده انگاشته شده است. برای ریشه­یابی علل این چشم پوشی چند نظریه­ ی مختلف مطرح شده است: برجسته ترین نظریه این است که سنت های مردسالارانه به صورت تاریخی و به شکل عمیق در فرهنگ بسیاری از کشورها ریشه دوانده اند، زنان در جوامع سنتی حتی نیاموخته اند نسبت به خشونت جاری در زندگی­شان سوال کنند. از این گذشته، این خشونت ها معمولا در فضای خصوصی خانه ها صورت می پذیرد، فضایی خارج از حیطه دسترسی دولت ها. ولی مادامی که قربانیان خشونت­های جنسی شناسایی نشوند، مصادیق بی­عدالتی علیه زنان آشکار نشود و جوامع