مدرسه فمینیستی: در روزهای اخیر و در حالی که تأیید صلاحیت وزرای دولت یازدهم در مجلس شورای اسلامی در حال انجام است جمعی از «رسانه‌ها و سازمان‌های مردم‌نهاد حوزه زنان» به تازگی و «به بهانه آغاز به کار دولت یازدهم» بیانیه ای صادر کرده اند.[1] این بیانیه از آن جایی توجه ام را جلب کرد که گروه های امضاکننده اش زنان محافظه کار یا «اصول گرا» هستند (از جمله جامعه زینب ، شبکه ارتباطی سازمان های دولتی به ریاست شهلا حبیبی و...)، و به نظر می رسد که آن ها با این بیانیه و احتمالا فعالیت حول آن، درصدد برآمده اند در فضای گفتمانی که دولت یازدهم با عنوان «اعتدال» ایجاد کرده، چارچوب های فکری خود را بر اقدامات دولت جدید در حوزه زنان تلقین و تزریق کنند و سپس این نوع گفتمان را به عنوان «گفتمان اعتدال» در جامعه مدنی پیش ببرند.

نحوه تنظیم متن بیانیه و بحث هایی که در آن مطرح شده نشان می دهد این گروه ها برای شکل دادن به تفسیر خاصی از گفتمان «اعتدال» در «حوزه زنان»، تاحدود زیادی به کوچه های بن بست راه می برند. زیرا آنان در بیانیه تلاش کرده اند که عملکرد دولت های اصلاحات به رهبری آقای خاتمی و نیز عملکرد دولت های آقای احمدی نژاد را مورد نقد قرار دهند و از این طریق انگار می خواهند این تصور را ایجاد کنند که معتدل بودن و میانه روی (گفتمان اعتدال) به این معناست که هم «این طرف» را بکوبند و هم «آن طرف» را؟!! مثلا در بیانیه شان آورده اند که: «پس از ارتقای این دفتر به یک مرکز، عنوان آن نیز به امور مشارکت زنان تغییر یافت تا بیانگر سیاست توسعه سیاسی و مدنی دولت اصلاحات باشد. در این دوران فعالیت‌های اجتماعی زنان رشد چشمگیر و مناسبی را به خصوص از جنبه کمی شاهد بود؛ هرچند ترویج رویکردهای فمینیستی و اصرار برخی فعالان و مسئولان این حوزه به اولویت دادن به مشارکت اجتماعی زنان در مقابل حضور در خانواده، زمینه‌ساز تضعیف جایگاه زن در خانواده و ترویج نگرش‌های غربی به زن و خانواده شد... پس از آن در دولت نهم و دهم، تمرکز این مرکز بر امور زنان و خانواده نهاده شد تا نهاد خانواده تقویت شود. در این دوران نیز اگر چه اهمیت مطلوبی به خانواده و نقش زن و مادر در خانواده داده شد اما توجه ناکافی به مسئله حضور اجتماعی زن، سیاست‌های متناقضی که در برخی موارد با مصلحت خانواده سازگار نبود و همچنین تدوین سیاست‌ها و لوایحی که کار کارشناسی لازم در خصوص آنها صورت نگرفته بود، باعث شد نتیجه مطلوب حاصل نشود که البته یکی از دلایل اصلی این مسئله، نداشتن گفتمان خانواده‌محور در مسائل زنان با توجه به اقتضائات دنیای کنونی است که به فرموده مقام معظم رهبری لزوم توجه به نظریه‌پردازی در این حوزه را نمایانگر می‌سازد. ارتقاء مرکز امور زنان و خانواده به سطح معاونت هم از اقدامات دولت دهم در آخرین روزهای عمر آن به حساب می‌آید.»[نقل از بیانیه، تأکیدها از من است]

و البته در این میان دولت سازندگی هم از این نقد بی نصیب نمی ماند. اما مسئله ای که در این میان وجود دارد آن است که اولا اگر نقد نویسندگان بیانیه نسبت به رویکردهای به قول آنان «فمینیستی» در دوران اصلاحات (که آن را متأسفانه در مقابل نهاد خانواده قرار داده اند) و نیز نقد بیانیه به دوران آقای احمدی نژاد را نگاه کنیم به نظر نمی آید که اعتدال و انصاف چندانی در آن رعایت شد