مدرسه فمینیستی: در سال 1999، مقامات رسمی وین، اطریش، از ساکنان منطقه نه شهری پرسیدند چقدر و چرا از حمل و نقل عمومی استفاده می­کنند. اورسولا بائر یکی از مسئولین این تحقیق می­گوید: "اکثر مردان پرسشنامه را در کمتر از 5 دقیقه پر کردند ولی زنان همچنان به نوشتن ادامه می­دادند.» بیشتر مردان گزارش دادند که دو بار در روز صبح ها برای سر کار رفتن و شب ها برای برگشت از خودرو یا حمل و نقل عمومی استفاده می­کنند. اما زنان به هزاران دلیل بیشتر از پیاده­رو­ها، اتوبوس، خطوط مترو و تراموای شهری استفاده می کنند.

بائر می گوید: «زنان الگو های متنوع تری برای آمد و شد دارند. آن­ها چیزهایی از این قبیل نوشته بودند: برخی از صبح ها بچه ها را به دکتر می برم و قبل از اینکه سر کار بروم آنها را به مدرسه می رسانم. سپس، به مادرم در خرید کمک می کنم و با مترو بچه ها را به خانه بر می گردانم.»

زنان بیشتر از مردان از حمل و نقل عمومی استفاده می­کردند و بیشتر از آنان نیز پیاده روی می کردند. آن­ها همچنین وقت خود را بین کار و تعهدات خانوادگی همچون مراقبت از کودکان و والدین سالخورده تقسیم می­کردند. با چنین تشخیصی، کارشناسان برنامه ریزی شهری برای بهبود وضعیت پیاده روها و دسترسی آسان تر برای زنان به حمل و نقل عمومی برنامه ریزی کردند.

پیاده رویی در منطقه نه وین برای دسترسی آسان تر زنان و دیگر گروه های اجتماعی

به منظور آن که پیاده روی برای زنان در شب امن تر شود، روشنایی بیشتری افزوده شد و از طرفی پیاده روها پهن تر شدند تا افراد پیاده بتوانند از کوچه های تنگ عبور کنند. یک راه پله بزرگ با یک سطح شیب دار در میان آن در نزدیکی تقاطع بزرگ خیابان ها نصب شد تا عبور برای افرادی که کالسکه همراه دارند و یا آن­ها که از واکر یا صندلی چرخدار استفاده می کنند آسان تر شود.

تصمیم گیری در مورد چگونگی استفاده مردان و زنان از حمل و نقل عمومی، کورکورانه و بدون هدف نبود، بلکه بخشی از پروژه ای بود که با هدف در نظر گرفتن جنسیت در سیاست های عمومی طرح ریزی شده بود. در وین، این پروژه، جریان سازی جنسیتی[1] نام گرفت.

جریان سازی جنسیتی از اوائل دهه نود در پایتخت اطریش اجرا شد. در عمل، این بدان معناست که متولیان شهری قوانین و مقرراتی را بوجود آورند که به طور یکسان به نفع زن و مرد باشد. هدف ایجاد دسترسی برابر برای زنان و مردان به منابع شهری است. مقامات تا امروز همگی بر این اعتقاد هستند که این طرح عملی بوده است.
وین جریان سازی جنسیتی را در بخش هایی از مدیریت شهری، شامل سیاست های تحصیلی و سلامت اعمال کرده است. ولی هیچ جا به اندازه برنامه ریزی شهری موثر نبوده است. بیش از 60 پروژه آزمایشی تا به حال به اجرا درآمده است. در اندازه و مقیاس این افزایش پروژه ها، جریان سازی جنسیتی به اجباری بدل شده تا به معنای واقعی کلمه شهر را دوباره شکل دهد.

برنامه ریزان شهری، جریان سازی جنسیتی و طراحی شهری را برای بیش از دو دهه با یکدیگر درآمیخته­اند. بدین ترتیب قبل از انجام هر پروژه شهری؛ داده ها برای تخمین اینکه چگونه گروه­های مختلف مردم از فضای عمومی استفاده می کنند، گرد­آوری می­شود.
«اوا کیل» که در اتخاذ سیاست جریان سازی جنسیتی در برنامه ریزی شهری وین نقش کلیدی داشته و اکنون در گروه برنامه ریزی شهری کار می کند، می گوید: "پرس