مدرسه فمینیستی: از آن زمان که جنبش زنان با عنوان "هشت مارس، روز جهانی زن" هویت تازه ای یافت تا پیام صلح روزا لوگزامبورگ به کنفراس زنان در لاهه در بحبوحۀ جنگ جهانی اول، و تا آخرین پیام طاهره قرةالعین که گفت: "می توانید به زودی، هرگاه که اراده کردید مرا به قتل برسانید اما جلوی آزادی زنان را نمی توانید بگیرید" و تا روزگار ما که ارسال هر پیامی به هر گوشه ای از دنیا بیشتر از چند ثانیه طول نمی کشد، اتفاق بزرگی رخ داده است.

"اینترنت" واقعیت یا رویایی که به وقوع پیوست و یار و همکار هر کسی شد که در را به رویش گشود. از آن پس چهرۀ دنیای ارتباط ها تغییر کرد و جنبش زنان نیز نه تنها بی تاًثیر از این تحول جهانی نبود بلکه در بسیاری موارد پیشتاز و مبتکر استفاده از آن شد. فتواها و بُکن نَکن های تکراری بسیار کوشید که تا با همۀ مقولۀ شرعی و عرفی و حرام و حلال، کنترل تاریخی خود را در این زمینه هم اعمال کند. جواب و اطاعتی دریافت نشد و حضور فعال و انکارناپدیر بیش از 60 هزار وبلاگ نویس ایرانی اگر چه وجهه ای بین المللی برای مردم بوجود آورد(1) اما تمایل دختران جوان وبلاگ نویس زنگ خطری بود که به راحتی نمی شد از آن چشم پوشید. بی دلیل نیست که از یک طرف شاهد همایش هایی هستیم که بخصوص کاربران "زن" را مخاطب قرار می دهد و در طرف دیگر از دنیای دیجیتال هیولایی ساخته می شود که این هیولای ساختگی حتی برای خودشان هم ترسناک می شود. "همایش زنان و اینترنت در هزاره سوم"، به ابتکار دفتر امور سپاه و مراکز امور زنان کشور، نیتی جز این نداشت که به هر شکل شده راه آشتی و تفاهم با این پدیدۀ سرکشِ غیرقابل مهار بجوید و آنها که ممکن است راه خطا طی کنند را هشدار بدهند.

سایت تحلیلی خبری عصر ایران در 21 اسفند 90 می نویسد 58.1 درصد کاربران اینترنت در ایران مرد و 41.9 درصد زن می باشند. هم چنین در بخش آمار بانک جهانی نیز گفته می شود از جمعیت نزدیک به 79 میلیون نفری ایران نزدیک به 42 میلیون (53.3 درصد) به صورتی از امکانات اینترنتی استفاده می کنند. حتی اگر کمتر از نیمی از این جمعیت را زنان تشکیل دهند، تصور تحولی که دنیای ارتباطی مدرن بوجود آورده تا حدی امکان پذیر می شود.

با هر درجه صحت و سقمی که برای چنین آماری در نظر بگیرم واقعیت این است که دسترسی به امکانات اینترنت یکی از خواسته های زنان امروز کشورمان است. با وجود آنکه روانشناسی استفادۀ عمومی زنان از اینترنت بحث جداگانه ای را می طلبد، در اینجا به این نکته بسنده می کنم که تجربه های شخصی هر کدام از ما گواه این است که بسیاری از زنان – در هر ردۀ سنی- که به وبلاگ نویسی یا بکارگیری از امکانات اینترنتی رو آورده اند عموماً از آن برای بیان و درخواست حقوق فردی و اجتماعی خود، بهره می گیرند و در ایجاد تحرک بین همنوعان و غیرهمنوعان و تشویق آنها به اعتراض علیه شرایط ناعادلانۀ زیستی، فعالیت می کنند. هر چند اصطلاح "سایبر فمینیسم" برای ما فارسی زبانان کاملاً آشنا نیست اما باید منتطر باشیم که کنشگران جنبش زنان در آینده هر چه جدی تر به سایبر فمینیسم تبدیل شوند و از این طریق – بهره گیری از دنیای تکنیک و ارتباطات - با مخاطبان خود راه گفتگو و تبادل نظر را بگشایند و در کنار هم، به مبارزه با دنیای جهل و خرافات را که یکی از مهمترین عوامل دست و پاگیر حرکت و نوآوری دنیای زنان است، بپردازند. سایت انگ