مدرسه فمینیستی: کتاب «فمینیسم و زیبایی شناسی»[1] که تقریبا تنها کتاب مستقل ترجمه شده در باب مفهوم زیبایی شناسی در کالبد الگوی فمینیسم است قصد دارد جنسیت آلوده ی اندیشه درباره درون مایه های زیبایی شناختی را به تصویر بکشد.

رویکرد فمینیست ها به هنر بسیار اثرگذار بوده و در رشته های گوناگونی مانند تئوری هنر، پژوهش های فرهنگی و دیداری (بصری)، و فلسفه بررسی شده است. کتاب ذکر شده برای نخستین بار به شناخت و بررسی موشکافانه نقشی که جنسیت در شکل گیری ایده های فلسفی درباره هنر بازی می کند، می پردازد. در این کتاب درباره ی موضوع های مهم زیباشناسی فمنیستی گفتگو می شود، از جمله:
– چرا در گذشته شمار زنان هنرمند این چنین اندک بوده است؟
– نقش جنسیت در ذوق و پسند و خوراک.
– هنر چیست و چه چیز هنرمند را می سازد؟
– بیزاری، والایی و اندیشه های زیبایی شناسی.
– بدن و شکل گیری ذهن گرایی.
– 
در این کتاب با زبانی روشن به نقشی که جنسیت در دریافت ما از هنر، آفرینندگی و ویژگی های زیباشناختی بازی می کند پرداخته می شود و نویسنده، در این باره می گوید: «بررسی من در مفهوم های بنیادین در تئوری زیباشناختی مانند: هنر، هنرمند، زیبایی شناختی، ذوق و پسند، زیبایی و والایی و شکوه دور می زند. و اینها بخش های سازنده ی دستگاه زیبایی شناسی فلسفی هستند که در هر کجا که هنرمندان می آفرینند، خرده گیران خرده می گیرند و تماشاگران دریافت می کنند.»

چیستی زیبایی شناسی فمینیسم

زیبایی شناسی فمینیستی همچون دیگر شاخه های مورد تاکید این مکتب در تلاش است تا جهان سنت غربی را که مملو از پیش فرض ها و نظریات متعصبانه و یکسونگرانه ی جنسیتی است وادار به بازنگری و بازاندیشی و در نهایت اصلاح کند و بر این اعتقاد است که در حوزه ی هنر و زیبایی شناسی، تبعیض جنسیتی وجود دارد، و این ایراد بزرگ (تبغیص جنسیتی) مانع رشد نبوغ و خلاقیت زنان برای تولید آثار هنری شده است.

فمینیسم می کوشد از شواهد تاریخی در عرصه هنر، مفهومی جنسیتی استخراج نموده و ماهیت مذکر محوری زیباشناسی را از مبانی فلسفی هنر تا آثار خلق شده، اثبات نماید. پرسش عمده ی فمینیست ها این است که چرا زنان در تاریخ هنر جایگاهی ندارند؟ از نظر آنها، تاریخ هنر و زیباشناسی، هیچ گاه هنر زنان را به رسمیت نشناخته و با ترویج اندیشه ها و اتخاذ سیاست های خاص، بر نادیده گرفتن خلاقیت هنری زنان، تأکید کرده است و به جای آن، با موضوع قرار دادن بدن زنان برای آفرینش های هنری، به فرودستی زنان دامن زده است. و البته تلاش فمینیست ها این است تا با نقد فلسفه و تاریخ هنر سنتی زمینة حضور بیشتر زنان را در عرصه های گوناگون هنری فراهم سازند.

هر چند فمینیسم همچون مقوله ای تئوریکی دیدگاه سیاسی یا فلسفی یگانه ای را مرزبندی نمی کند، انگاره های مشترکی[2] یافت می شود که پیگیری دیدگاه های فمینیستی را در زیبایی شناسی و تئوری هنری آگهی می دهد. در واقع فمینیسم باور دارد که جنسیت، مقوله ای پایه ای برای سازمان دهی فرهنگ بوده و همچنان خواهد بود.

«کارولین کرس مه یر» در تلاش است انگاشت سنتی از هنرمند و کندو کاو درباره ی اینکه چگونه انگاره آفریننده هنر (هنرمند)، همچون آرمانی مردانه، سخت به جنسیت آلوده شده را بررسی کند. شاید شدت این مسئله را در موقعیتی می توان مشاهده کرد ک