مدرسه فمینیستی: فکر می کردیم با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید آقای روحانی شاید سایه شوم جنگ از سر این مملکت کنار برود. فکر می کردیم با تغییری در قوه اجراییه شاید مقداری فضای باز بتواند بی ثباتی و احساس افسردگی و ابهام و بی آیندگی را که گرد و غبارش بر کل جامعه گسترده شده بود بتدریج زدوده گردد و حداقل با ایجاد اندکی ثبات و امید به آینده، مردم نه تنها احساس امید که شاید بار دیگر احساس امنیت و خوشحالی و ثبات کنند. اما هنوز یک سال نگذشته که آتش جنگ در عراق، آن هم از نوع فرقه ای و مذهبی، برپا شده و تندروهای آتشین مزاج حاکمیت که تصور می کردیم با روی کار آمدن دولت روحانی از سطوح مدیریت اجرایی عقب نشسته اند، ولی با تاسف می بینیم هنوز قدرت بسیار دارند و بی محابا به آتش جنگ سنی و شیعه دامن می زنند و خواهان مداخله بی حساب و کتاب در بحران عراق هستند.

واقعیت را چطور می شود انکار کرد؟ واقعیت این است که خاورمیانه در آتش جنگ فرقه های مذهبی، همچنان می سوزد، شهرهایش بر اثر بمباران تخریب می شود، مدارس و دانشگاه ها و مراکز صنعتی و علمی اش تعطیل می شود، مردمانش کشته می شوند، میلیون ها نفر از ساکنانش آواره می گردند، و جلوی چشم همه دنیا، تمدن و فرهنگ و اقتصادش قدم به قدم نابود می شود. نیروهای تندرو اسلام گرا در بعضی از کشورهای این منطقه، خوشحال از این رویارویی ها، دستان خود را گرم می کنند تا با بهره گیری از این موقعیت خونین، هرچه زودتر سلاح بر دارند و آتش ویرانگر جنگ سنی و شیعه را شعله ورتر سازند. نمونه اش را در تشدید حمله های طالبان در افغانستان ببینید.

بنیادگرایان اسلامی در هر دو سوی جبهه جنگ، هدف شان از شعله ور نگاه داشتن دشمنی های خانمانسوز مذهبی، صرفاَ تقویت موقعیت سیاسی شان با هدف تیشه زدن به ریشه ی رویکرد اعتدال گرایان و حذف نیروهایی است که به آراء عمومی و صندوق رأی، باور دارند، و اصلا به آینده تاریکی که این جنگ فرقه ای برای خاورمیانه رقم خواهد زد، توجه نمی کنند لذا این وضعیت جنگی و تاریک را به دیده ی یک «فرصت» می نگرند و عزم شان را جزم کرده اند تا با استفاده از این فرصت، طرز فکر و راهکارهای معتدل نیروهای اصلاح طلب و لیبرال و حتی محافظه کاران عقل گرا را در منطقه به طور کامل خشک گردانند.

تشدید خونریزی و ویرانی ناشی از جنگ شیعه و سنی در سوریه و گسترش آن به عراق، باعث شده که نیروهای رادیکال و تندرو در ایران نیز به تکاپو و تجدید سازماندهی خود دست بزنند و با برگزاری نشست ها و همایش ها در سالن ها و فضاهای باز، فضای جامعه را از نیازهای عاجل و واقعی اش دور سازند و به سوی هیجان های کاذب شرکت در جنگ فرقه ای در عراق، سوق دهند. این فضا سازی ها اگر حتا توسط «شورای عالی امنیت ملی»، محدود و به طور نسبی مهار هم شود ولیکن تأثیر ویرانگر خود را به طور قطع بر موقعیت فرودست زنان، ناکامی در تحقق آرزوهایشان و تشدید محرومیت آنان از دستیابی به مطالبات انسانی شان، خواهد گذاشت.

هنوز این فضاسازی کاذب بر کشور مسلط نشده، اما در همین اولین گام ها، این فضاسازی به اقتدارگرایان اجازه می دهد که با انرژی و توان بیشتر، به اعتدال گرایان بتازند و در روزنامه ها و انبوه رسانه های مجازی و حقیقی خود، هر روزنه ی کوچکی که از سوی «معاونت امور زنان ریاست جمهوری» به سوی بهبود حقوق زنان گشوده می شود